Ω σοφία που χάθηκες στον ελαιώνα
Και βρέθηκες στο δέντρο που γέννησε τον καρπό,
Που μεγάλωσε με δάκρυα και αίμα
Για να φέρει καταστροφή και ελευθερία
Που όμως αργότερα παρεξηγήθηκε
Και έγινε το θανάσιμο αμάρτημα
Διότι στα μάτια του Θεού δεν χωράει έρωτας
Και στα μάτια του ανθρώπου δεν χωράει συγχώρεση...
Πεφτωντας πνευματικά χέρι με χέρι
Γιατί δεν ήταν δύο, ήταν πολύ περισσότεροι,
Που βίωσαν το πάθος και την αγωνία
Σε μια εποχή όπου ο έρωτας ήταν θανάσιμο αμάρτημα...
Και ήρθε η καταστροφή μαζί με άλλους
Απεσταλμένους από τον Θεό και τους βασιλιάδες...
Διότι στα μάτια του δεν χωράει έρωτας
Και στα μάτια του ανθρώπου δεν χωράει συγχώρεση...
Μα η αγάπη για εξουσία τον έριξε στην παγίδα
Και αμφισβητήθηκε και τελικά δεν υπήρξε ποτέ
Και τόσοι που έμειναν ασυγχώρητοι
Αναστενάζουν τώρα στους τάφους...