Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Πρόσωπο που κοίτα την άβυσσο η ψυχή του καλλιτέχνη...
Άραγε νιώθουν το κοίταγμα της;
Τόσο ψυχρό και τόσο μοναχικό.
Μόνο εσύ με καταλαβαίνεις.
Κάθε φορά, λατρεύεις να συγχωρείς τα λάθη μου...
Άραγε νιώθεις τη μοναξιά ;
Απολαμβάνεις όσο και εγώ την παρέα της;
Τα γέλια τη ψυχής μου, πλημμυρίζουν τη μορφή της
Και μέσα από αυτή γεννιέσαι εσύ...
Ω κάθε φορά που σε αντικρίζω...
Είναι σαν να με αντικρίζω για πρώτη φορά.
Μα, απολαμβάνεις όσο και εγώ την παρέα της;
Νιώθεις την προστασία της αβύσσου όταν αυτή θέλει να με πάρει κοντά της;
Ίσως να μην ξέρω πως να σε ευχαριστήσω
Άβυσσος η ψυχή
του ανθρώπου.