Όταν το φεγγάρι βάφεται κόκκινο
Ο καμβάς δεν είναι άσπρος...
Τα χρώματα δεν καταφέρνουν να καλύψουν
Τον πόνο και την φρίκη στα πρόσωπα των ηρώων
Η καλοκαιρινή βροχή δεν μπορεί να ξεπλύνει τόσο αίμα...
Κάθε σταγόνα της καίει, και χτυπάει το έδαφος σαν κεραυνός
Ενώ κορμιά κοιτονται στο έδαφος
Μπροστά στα μάτια ενός κατακόκκινου καμβά
Και ένας ζωγράφος κλαίει στη γωνία του παλατιού
Γιατί πολλές φορές η τέχνη δεν αντέχει το βάρος της ιστορίας
Μονάχα κάποιοι τσακισμένοι από τη μοίρα
Τολμούν και ζωγραφίζουν ρεαλιστικά το πρόσωπο της
Και όταν το μακελειό τελειώσει... Όλη η γη ένα σφαγείο
Ακόμα και ο Ναπολέοντας θα αφήσει το σπαθί του
Θα κατέβει από το άλογο του και θα προσκονίσει
Το κατακόκκινο καμβά...
Ενώ το πρόσωπο τη ιστορίας θα μας κοιτάει κατάματα
Ανέκφραστο, και τόσο γερασμένο
Να γράφει στο τετράδιο των αιώνων στα γαλλικά , τάχα για να τιμήσει,
24 Αυγούστου 1572, Massacre de la Saint-Barthélemy