My debts
rise like a fountain
splitting the sky—
yet
I owe nothing.
Not to the bank,
nor to friends, colleagues, or strangers,
not to my landlord,
not to the butcher, baker, grocer, or fruit seller.
Even the mountains and forests
bear witness—
they ask nothing of me.
But
the ledger is still open.
I am in debt—
to myself.
To the moments
I let fly like mosquitoes,
the pleasures
I drove away like a herd,
the books
I bought but never read.
To the nights
I did not sleep,
and the days
I did not truly live,
the poems
I read
but never understood.
To the breaths
that were counted
without being lived,
the glances
meant for mirrors
but given to strangers.
To the anger
I unleashed on the unworthy,
stealing my own peace,
the loves
bestowed on the ungrateful,
the generosity
spent on the undeserving,
the honesty
given to the dishonest,
the compassion
offered to the unfeeling.
Yes,
I am in debt to myself,
to who I was,
and to who
I could have been.
ترازنامه زیستن
بدهی هایم
مثل فواره
آسمان را می شکافد
اما
بدهکار نیستم
نه بدهکار بانک
نه دوست و همکار و آشنا
نه صاحب خانه
نه قصاب و بقال و نانوا و میوه فروش
حتی کوه وجنگل
شهادت می دهند
طلبی از من ندارند
اما
حساب هنوز باز است
من بدهکارم
بدهکار خودم
بدهکار لحظه هایی
که مثل پشه پراندم
لذت هایی
که مثل رمه از خود راندم
کتاب هایی
که خریدم اما نخواندم
بدهکار شب هایی
که نخوابیدم
و روزهایی
که بیدار نبودم
شعرهایی
که خواندم
اما نفهمیدم
بدهکارنفس هایی
که به شماره افتادند
بی آنکه زندگی شوند
نگاه هایی
که سهم آینه بود
و خرج بیگانه شد
بدهکار خشم هایی
که با نامردمان درافتاد
و آرامشم را برد
بدهکار عشق هایی
که نثار ناسپاسان شد
مروتی
که مصرف بی مروتان شد
صداقتی
که صرف بی صدقان شد
همدردی
که توشه بی دردان شد
آری
من بدهکار خودم هستم
بدهکار آنچه بودم
و آنچه
می توانستم
باشم