soheil khodaparasti

Expectation

Expectation
is a column of sand,
shifting beneath the mind,
suspending collapse,
a fragile escape from instability.

Expectation
is neither hope nor despair,
but
a quiet, beautiful denial
of the dark lurking within.

Expectation
is a seed
planted habitually
in the silent, friendless heart,
in the wilderness of love
and the cold expanse of loneliness.

Each smile, a drop of water;
each repetition, a ray of sunlight.
With every repetition void of meaning,
Expectation roots itself—
not in soil, but in thought,
in imagination, in what might be.

Unaware,
a shadow grows within you,
not for refuge,
but to erase questions,
to pause for understanding,
and weave branches together
toward the promised fruit.

Expectation
is the repeated clinging
to conditional “ifs,”
the slow sinking
in the swamp of doubt,
postponing certainty.

Expectation
is a moment
far from the road of time,
alien to reality,
a traveling alien
who borrows the future
from the bank of possibility,
without a due date for repayment.

Eventually,
reality reaches the island of expectation
without hammer or axe,
without anger or disregard,
silent and fearless,
and sets to work.

Then we understand:
pain
was never from lacking,
but from believing we had.

انتظار

انتظار
ستونی است شنی
برای فرار از ناپایداری
که ذهن زیر اکنون می‌نشاند
.برای تعلیق فروپاشی

انتظار
نه امید است، نه ناامیدی
بلکه
.انکارِ زیبا و خاموشِ ترس از تاریکی

انتظار
دانه‌ای است
که در سکوتِ بی یار و یاوری دل
در برهوت عشق و سرمای تنهایی
.عادت‌وار کاشته می‌شود

هر لبخند، قطره‌ای آب
هر تکرار، نوری از آفتاب
با هر تکرارِ تهی از معنا
انتظار ریشه می‌دواند
نه در خاک، که در فرض و خیال

بی آنکه بدانی
سایه‌ای درونت قد می‌کشد
نه برای پناه
بل برای محو پرسش‌ها
بل برای درنگِ فهم
و شاخه‌هایی که به هم می‌بافیم
.برای رسیدن وعدهٔ میوه

انتظار
چنگ زدن‌های پی‌درپی است
به اگرهای مشروط
.در باتلاقِ تردید، برای تعویقِ یقین

انتظار
لحظه‌ای است
دور از جادهٔ زمان
بیگانه با حقیقت
همچون مسافری از کُرات دیگر
که آینده را
از بانکِ احتمال
به کرّات قرض می‌گیرد
.بی سررسیدِ پرداخت

سرانجام
واقعیت به جزیرهٔ انتظار می‌رسد
بی پتک و بی تبر
بی خشم و بی اعتنا
بی‌پروا و بی‌صدا
.و دست به کار می‌شود

آنگاه درمی‌یابیم
که درد
از نداشتن نبود
.از باورِ داشتن بود