27

Sessiz bir geceydi benim için,
Soğuk adeta tüm bedenime işlemişti,
Yaşadığım hayatın ağırlığı daha da artmıştı,
Bir söğüde dayandım dinlenmek için,
Çok olmadı kuruyalı, yaprakları solalı,
Acısı hala sıcakken kalbimde...
Omzumda bir dünya daha taşır oldum.

Hatırlayamadım solduğumdan beridir yaşadıklarımı,
hissettiklerimi, söylediğim ve söyleyemediklerimi,
Unutmuştum o söğütten sonraki hayatımı,
Başımı alıp nereye koyacağımı bilmezken,
Hayatın rüzgarları daha sert esiyordu,
Her gün farklı, ve birbirinden zor rüzgarlar...

Unutmadığım tek şey varolduğumdu,
Bu dünyadaki yerimi, kaybettiklerime rağmen hala hatırlıyordum.
Bir yabancıya el uzatmak, ulaşmak ise,
Unutmadığım, hep gerçekleştirdiğim bir gerçekti.
Bir elin dokunuşu kalpteki sıcaklığı körüklerdi.

Benim için yardım, el uzatmak,
Bir garibin yüzündeki hüzünü iyileştirmekti,
Bir sevgiye ihtiyaç duymaktan öte, sevgi paylaşmaktı,
Yüzü katran tutmuş bu kötü dünyada,
Hâlâ bir iyinin olduğuna inanmaktı.

Oturup resmettim, dökülen yapraklarımı,
hatırlayamadığım, unuttuğum yıllarımı.
Benden kopan her parçayı fırçam ile birleştirdim,
Söğüdün solan yapraklarını hatırladı boyalarım,
Elimi uzatamadığım, benim için hayatın anlamı dediğim ne varsa,
Resmettim, bütün kırgınlıklarımla,
Resmettim, kaybolan parçalarımla...