नभात दाटून आला आहे भरगच्च पाऊस छटा जणू की गडद शाई .
सोंग करत लपण्याचं , सुप्त मनी ईहा घरुन करीत प्रार्थना अधिक पर्जन्यवृष्टी ची .
ध्वनी तो सलिलचा, ऐकू येतो मला जणू काही माझ्या नावाने उमटतो आहे प्रतिध्वनी .
सारेच स्तब्ध दृष्टीपात न पाहिलेल्या मुसळधार पावसामुळे .
वहीची पृष्ठे माझी चिंब भिजून पार दुमडून गेली, ज्यात मी नोंद करून ठेवल आहे:
' तपस्वी सताड उघडे मुख ठेवून बसलेत तास अनेक ग्रहण करत पर्जन्यवृष्टी .'
काळ्याशार पाण्यानं शिगोशीग भरलेलं गगनाचे वाडग, करील प्रक्षालन मुख तुमचं खळखळून .
पावत खिडक्या कंप ; तरल काचेला तडे पडु शकतात पर्जन्यवृष्टीत .
स्वयम् काळा कटोरा, वाट पाहत भरण्याची .
जर उघडलं तोंड मी , तर नक्की ही पर्जन्यवृष्टी बुडवले मला.
निघालो झपझप घराकडे जणू कोणी वाट पाहत आहे.
रात्रमान ऐसी जैसे तुमच्या त्वचेत ती समाविष्ट होऊ पाहत आहे.
आहे मी पर्जन्यवृष्टी .
- Author: Sameer (Pseudonym) ( Offline)
- Published: July 29th, 2023 21:47
- Comment from author about the poem: This is a translation of a subtle poem by Kazim Ali from the UK, I strongly felt like using it for my regional poetry lovers
- Category: Reflection
- Views: 1
To be able to comment and rate this poem, you must be registered. Register here or if you are already registered, login here.