Τα δάκρυα του φεγγαριού

Όταν γυρίσεις, δες τον κόσμο μου να φλέγεται

Και κάθε σπίθα θα γεννά άλλες εκατό φωτιές

Όταν γυρίσεις, δες τον ουρανό να βουλιάζει

Και όλο αυτό το γαλάζιο που αγάπησες θα πνίγεται...

Χιλιάδες ψυχές κείτονται στα βράχια της ψυχής μου

Και το μυαλό μου σα θάλασσα τα διαβρώνει

Χρόνο με το χρόνο, γεννιούνται σπηλιές

Που κάθε μια θα φιλοξενήσει και από μια αγάπη

Που θα κρυφτεί στο θέαμα του σαπισμένου κάρου

Και στα αποκαΐδια που θα έχει αφήσει πίσω της η φωτιά...

Και τώρα εγώ θα σέρνω αυτό το ξεχαρβαλωμενο θέαμα

Θα παρελαύνω μπροστά στα δακρυσμένα μάτια σου

Περήφανος τάχα επειδή σε διέλυσα μα...

Θλιμμένος μέσα μου, θα πειθώ τον εαυτό μου πως δεν έκλαιγες

Ω Καίσαρα ξέρω πως κάθε βράδυ έκλαιγες 

Γι'αυτό τώρα είσαι μαζί με το φεγγάρι...