A Small Everyday Miracle

The sweetest moment
was gifted to me by a child—
a little one who had not yet found words
but had only just learned to walk—
with an innocent smile and gleaming eyes,
a language beyond speech,
a language made of presence and purity.

In the deepest heights of my loneliness and sorrow,
that child transformed my entire emotional world.

O little angel,
with your unlearned ways
and your effortless dismantling of all unfamiliarity,
you became the bridge reconnecting me
to the world around me.

And you, with those tiny hands,
before the astonished eyes of your parents—
they whose sense of unconditional acceptance
has been buried beneath
mental and social complexities—
pulled yourself up onto the park bench
and, with no judgment and no fear,
brought the wall of mistrust
crashing down around the disbelieving,

just so you could sit beside me
and lean against me.

I, the lonely and longing for someone to lean on,
stood amazed:
how could your frail, delicate body
carry so much tenderness,
and in this cold, merciless world
become a refuge?

And how, in only a few moments,
you healed the loneliness
of a broken human being
with your pure and instinctive nature.

Your innocent, untainted kindness
will remain forever
in my memory and my heart.

معجزهٔ کوچکِ روزمره

شیرین‌ترین لحظه را

،کودکی که هنوز به کلام نیامده

،اما تازه به راه افتاده بود

—با لبخندِ معصومانه و برق نگاهش

زبانی فراتر از گفتار؛

—زبانی از جنس حضور و خلوص

در ژرفای اوجِ تنهایی و اندوهم

به من ارزانی داشت

.و جهان احساسی‌ام را دگرگون ساخت

ای فرشته‌ای که با ناآموختگی‌ات

،و با ناآشنایی‌زداییِ بی‌ریایت

پیوند دوبارهٔ من و پیرامونم شدی؛

،و خود را، با آن دستان کوچک

—در برابر نگاه متحیر پدر و مادرت

آنان که پذیرش بی‌قید و شرطِ انسانی

در پیچیدگی‌های ذهنی و اجتماعی‌شان

—دفن شده

از نیمکت پارک بالا کشیدی

،و دیوار بی‌اعتمادی را

،بی‌هیچ قضاوت و ترسی

بر سر ناباوران آوار کردی؛

تا درنگی نزد من بنشینی

.و به من تکیه دهی

،منِ تنهایی، که نیازمند تکیه‌گاهی بودم

حیران ماندم چگونه تن نحیف و ناتوانت

این همه عاطفه را به دوش می‌کشد

و در این روزگار بی‌رحم و سرد

.تکیه‌گاهی می‌شود

و چگونه تنها در چند لحظه

تنهاییِ انسانِ شکسته‌ای را

.با فطرت نابت ترمیم کردی

مهرِ پاکِ کودکانه‌ات

تا ابد در یاد و دلم

.ماندگار خواهد ماند